Jednostki zaprojektowane i zbudowane do ataków na planety. Hipernapęd i silniki jonowe służą wyłącznie do dostania się na wyznaczoną planetę. Pierwszy raz zostały użyte przez odrodzonego Imperatora przeciwko planecie Mon Calamari. Podobnie jak wcześniej Gwiazdy Śmierci, była to nie tylko broń masowej zagłady, ale także symbole możliwości Imperium.
Dewastatory nie niszczyły planet w dosłownym znaczeniu tego słowa, tak jak Gwiazdy Śmierci - przy użyciu niezwykle silnych promieni ściągających unosiły powierzchnię planety ku molekularnym paleniskom, gdzie rozkładały ją na pierwiastki, z których część szła do magazynu, a większość do zautomatyzowanych fabryk, zajmujących wiele pokładów. Maszyny te niszczyły powierzchnię planety ze wszystkim, co na niej się znajdowało, i przerabiały ją na nowe rodzaje uzbrojenia.
Ich konstruktor Umak Leth był z nich tak dumny, że głośno twierdził, iż są groźniejsze od Gwiazdy Śmierci. Działały wolniej, bo na jedną planetę potrzebowały około miesiąca, ale rezultat był faktycznie przerażający, zwłaszcza że obrońcy widzieli bezskuteczność swych wysiłków i stopniową destrukcję swego świata. Całością kierował specjalnie opracowany do tego celu komputer pokładowy, sprzężony z mózgami kilkunastu wyspecjalizowanych droidów i bankiem danych, w którym znajdowały się plany rozmaitych pojazdów, jakie w miarę potrzeb mogły być produkowane - od myśliwców TIE (wszystkie wersje) przez krążowniki, transportery AT-AT aż do Dewastatorów. Każde z urządzeń było także w stanie modyfikować i rozbudowywać samo siebie w miarę rozwoju sytuacji i potrzeb, toteż choć oparte na wspólnym wzorcu, w krótkim czasie przestawały być identyczne.
Największy był Silencer 7, prowadzący atak na Mon Calamari. Miał trzy tysiące dwieście metrów długości i tysiąc pięćset metrów wysokości oraz załogę złożoną z dwudziestu pięciu tysięcy osób. Uzbrojenie pokładowe składało się ze stu dwudziestu pięciu turbolaserów, dwustu dział laserowych, osiemdziesięciu wyrzutni torped protonowych, piętnastu dział jonowych i piętnastu emiterów promieni ściągających. Dowodził nim Komandor Klev.
Teoretycznie nie sposób było je zniszczyć i w praktyce klucz do tego dostarczył sam Imperator. Palpatine opętany obsesją, że ktoś może wykorzystać tę broń przeciwko niemu (jak się to już zresztą wielokrotnie zdarzało w przeszłości), stworzył system kontroli, który przy użyciu hiperłączności i skomplikowanego systemu szyfrów pozwalał mu zdalnie sterować każdym Dewastatorem. Luke Skywalker uzyskał dostęp do tego systemu i za pomocą R2-D2 wyłączył wszystkie biorące udział w Bitwie o Mon Calamari. Zniszczenie nieruchomych i nie funkcjonujących kolosów zajęło co prawda trochę czasu siłom Nowej Republiki, ale było jak najbardziej wykonalne.